معمولا علم اقتصاد و آمار همانند دو بال یک پرنده باعث ارائه طرحهای جدید در اقتصاد می شوند . مثلا در رشته اقتصاد نظری درسی است به نام اقتصاد سنجی که به وسیله آمار عملکرد 17 ساله یک موضوع اقتصادی را در یک کشور بررسی کرده و برای آینده پیش بینی روند را ارائه می دهد . البته بدون شوک هایی که در طول این سالها اتفاق می افتد . درطول چند سال گذشته برای حمایت از افرادی که بیکار هستند ، اقدام به وام اشتغال زایی از طرف دولت می گردد . که البته خیلی از کارشناسان با پرداخت اینگونه وامها ، به دلیل اینکه به دست نیازمند واقعی نمی رسد و به جای اشتغال به موارد دلالی و غیره وارد می شود ، مخالف هستند . ولی به نظر من دولت می بایست با استفاده از آمار واقعی بیکاری و باتشکیل شرکتهای تعاونی و خصوصی از طرف بیکاران اقدام به پرداخت اینگونه وامها نماید . طبق قوانین مرکز آمار  همه افرادی که بین سنین 10 تا 65 سال هستند را به عنوان نیروی فعال در نظر می گیریم ، که از طرف نهادهای بین المللی تعیین گردیده است . ولی آیا ما باید وام اشتغال را به همه این افراد پرداخت نماییم !؟ یا باید برای هرکدام از آنها راهکار مخصوص سن او را ارائه دهیم . آیا بیکاری افراد در سن پایین و یا سن بالا با پرداخت وام جهت ایجاد شغل حل می شود ؟ ما می توانیم افراد بیکار در سن پایین را با پرداخت بیمه بیکاری و افراد در سن بالا را با پرداخت حقوق بازنشستگی از آمار بیکارانمان کم نماییم . افراد متاهل و زنان سرپرست خانوار و تحصیل کرده ها و مردها ( نسبت به زنان ) در اولویت دریافت اینگونه وامها باید قرار بگیرند . به هرحال استفاده از علم آمار می تواند پاسخگوی خوبی برای اینگونه طرحهای اقتصادی باشد .