کشور ما از زمان کشف نفت در شهر مسجد سلیمان تبدیل به یکی از کشورهای مطرح نفتی و گازی دنیا شده است . این ذخایر در کنار سایر مواد معدنی ایران را به یک کشور زر خیز در دنیا تبدیل کرده و به واسطه همین امر دارای دشمنان بالقوه و بالفعلی نیز می باشیم ! اینکه بعضی دلیل عقب ماندگی کشور را بخاطر وجود این ذخایر می دانند نیز برکسی پوشیده نیست . ولی در دنیای اقتصاد ، فقط وجود ذخایر ، ملاک دارا بودن یک کشور پیشرفته محسوب نمی گردد . بلکه استفاده از آن برای ایجاد ارزش افزوده ، مهم می باشد . در چند سال گذشته به واسطه افزایش قیمت نفت و تشکیل صندوق توسعه ملی توانسته ایم ،پس انداز خوبی در خصوص افزایش ذخایر ارزی و طلا در کشور داشته باشیم . بطوریکه به طور رسمی از طرف بانک مرکزی میزان ذخایر طلای کشور برای 15 سال آینده اعلام شده است . پس باید خیلی خوشحال کننده باشد که با این میزان ذخایر قیمت طلا کاهش یافته و به دنبال آن قیمت ارز هم کاهش خواهد یافت . ولی این فقط یک روی سکه است ! و روی دیگر آن عدم مصرف این سرمایه برای کنترل بازار می باشد ! ذخایر ارزی و طلا پشتوانه پول ملی کشور بوده و سرمایه را نباید برای کسب درآمد مصرف نمود . پس خوشحالی ما بی ربط بود . ما چگونه می توانیم خوشحالی واقعی را داشته باشیم !؟ اگر میزان صادرات ما افزایش یافته و یا میزان واردات مان کاهش پیدا نماید و ما کسری تراز حساب ارزی نداشته باشیم . این موضوع از آنجا مطرح می گردد ، که بعضی از کارشناسان نظر داده اند که : ای کاش نفت نداشتیم و مثل کشورهای ژاپن و کره جنوبی و ... روی پای خودمان ایستاده و مجبور به تولید با کیفیت برای صادرات می شدیم . اینکه این حرف تا چقدر درست است را هنوز کسی نمی داند . ولی یک چیز مهم است و آن اینکه بعید به ظر می رسد که اگر نفت نداشتیم با دولتهایی که بر سرکار امدند و رفتند ، می توانستیم به جایگاه کشورهای دیگر برسیم و اگر هم اکنون نیز درحال پیشرفت هستیم دلیلش به غیر از داشتن ذخایر نفت و ارز و طلا و غیره است .
